Pediatria
Ergoterapia w pediatrii jest stosowana w leczeniu dzieci od okresu niemowlęcego do wieku młodzieńczego w przypadkach opóźnionego rozwoju, ograniczonej samodzielności i zdolność do podejmowania działań, lub też, jeżeli są one zagrożone lub obarczone niepełnosprawnością. Przyczynami tych schorzeń mogą być wrodzone lub wcześnie występujące zakłócenia rozwojowe spowodowane uszkodzeniami mózgu, zaburzeniami rozwoju, zakłóconym funkcjonowaniem organów zmysłu, zakłóceniami procesu postrzegania, zakłóceniami w rozwoju społecznym oraz zdolności komunikowania, jak również chorobami psychicznymi i niepełnosprawnością umysłową.
Nadrzędnym celem terapii jest zawsze osiągnięcie możliwie największych umiejętności działania w powiązaniu z maksymalną do osiągnięcia samodzielnością dziecka. Do stawianych tu celów zaliczamy np.:
- poprawę wykonywanych ruchów, regulacji napięcia oraz koordynacji
- realizację i integrację postrzegania zmysłowego oraz poprawę postrzegania cielesnego i zrozumienia funkcji organizmu
- rozwój i polepszenie zdolności poznawczych, jak koncentracja i wytrwałość
- rozwój i poprawę umiejętności społeczno-poznawczych, między innymi w dziedzinie sterowania emocjonalnego, afektywności, motywacji lub komunikowania
- integrację dziecka w rodzinie i środowisku
- kompensację pozostających braków np. przez zastosowanie środków pomocniczych
Leczenie prowadzi się między innymi przy zastosowaniu metod von Ayresa (terapii integracji sensorycznej), Affolter, Bobatha, Castillo Morales, Frostiga.
Zasadniczo wszystkie działania prowadzone w trakcie leczeniu powinny byt odpowiednio dopasowane do możliwości dziecka, n podstawą wszelkich podejmowanych działań musi być jego rzeczywisty poziom rozwoju. W tym celu należy określić wszystkie umysłowe, emocjonalne i fizyczne możliwości i braki dziecka. Koniecznym elementem procesu leczenia jest poradnictwo dla rodziców oraz intensywna współpraca z nimi, jak również aktywny kontakt z innymi osobami opiekującymi się dzieckiem.